Het verhaal van Suus

Met haar kindje ging het heel goed maar zij moest behandeld worden; een operatie, bestralingen, chemo en later ook fysio en oedeemtherapie.

Tijdens de chemo kuren in het ziekenhuis ontmoet ze een jonge vrouw die ook nét moeder is geworden en behandeld wordt tegen borstkanker. Het klikt enorm tussen hun en ze worden als vanzelf buddy’s. Ze delen heel veel en het helpt om te weten dat ze niet enige zijn in dit proces. Samen sluiten ze ook aan bij de wandelgroep van het Buddyhuis. In het begin onwennig, ze zijn de jongsten, hebben een hele andere ervaring dan de anderen. De combinatie van een baby en borstkanker is enorm pittig.
Tijdens de wandelingen treffen ze nog twee jonge vrouwen met kleine kinderen en er ontstaat een hechte vriendschap. Ze delen veel, bellen en appen bijna dagelijks en zo krabbelen ze allemaal op hun eigen manier weer op.

Suus bouwt haar werk uren weer op en loopt steeds minder mee met de wandelingen van het Buddyhuis. Van de week belde ik even met haar om te horen hoe het gaat. Ze is weer terug aan het werk. Haar gezin draait lekker en fysiek en mentaal gaat het ook goed. Ze gunt niemand deze ziekte maar nu ze er op terug kan kijken voelt ze heel duidelijk dat het hele proces haar ook veel heeft gebracht. Dat ze onbewust enorm gegroeid is. En die ervaring, die groei, die weerbaarheid, daar is ze blij mee. De tegenslag heeft haar sterker gemaakt. Een ander mens en een (nog) zelfbewustere vrouw, partner en moeder. Had iemand haar dit aan het begin van haar ziekte gezegd, dan zou ze misschien kwaad zijn geworden. Maar door dit zelf te ontdekken kan het en mag het er gewoon ook zijn, deze ‘winst’.

Als ik vraag of zij een buddy wil zijn voor een jonge vrouw met borstkanker dan hoeft ze daar niet lang over na te denken. Het geeft haar de kans om iets door te geven. Haar ervaring te delen. Om via die buddy nog eens voor zichzelf terug te kunnen kijken en te voelen wat zijzelf het afgelopen jaar heeft meegemaakt. Hoe ver ze sindsdien gekomen is.

Wandelen in de groep komt er niet meer van en dat is goed, zo moet het ook. Ze heeft haar vriendinnen waar ze mee kan kletsen, lachen en soms kan huilen en dat is wat ze nodig had en heeft.

We hangen op met allebei een dikke glimlach na dit gesprek omdat we weten van hoever ze is gekomen en dat ze haar power en haar draai weer heeft gevonden.