Geschreven door: Ada Verkade - Step By Step 'Buiten-gewoon-coaching' & Buddy
Gisteren mocht ik op stap als wandelbegeleider van het buddyhuis voor borstkankerpatiënten van het St. Antonius ziekenhuis Utrecht. Het weer zat gelukkig mee, de voorspelde regen bleef uit maar de voorspellingen en de nieuwigheid van het wandeluurtje maakten dat ik dit keer maar één deelnemer mee naar buiten kreeg.
Zij was behoorlijk in haar nopjes met de persoonlijke aandacht gaf ze volmondig toe. Dát mist ze nu ze niet meer onder behandeling is; liefdevolle aandacht van anderen. Het leven gaat door voor haar en haar omgeving maar zijzelf ervaart nog niet dat alles weer is zoals voorheen. En dat is lastig want hoe leg je uit wat je voelt en ervaart aan mensen die deze ziekte niet hebben gehad en dit ‘zwarte gat’ niet herkennen. De behandelingen zijn toch klaar en je bent toch onder controle?
In haar hoofd is het nog een chaos; wat zullen de behandelingen voor na-effect hebben, komt de ziekte terug, waar moet ik op letten, hoe komt het dat ik soms zo intens moe ben, hoe krijg ik mijn gedachten en mijn leven weer op een rijtje, wat zijn die tintelingen in mijn vingers en onder mijn voeten? Zomaar wat vragen die voorbij kwamen.
Die chaos en dat ‘gat’ zijn ook lastig onder woorden te brengen erken ik en lotgenoten zullen dit vast ook herkennen. Daar is het buddyhuis onder andere voor bedoelt; herkenning en erkenning vinden, je niet alleen voelen met al deze vragen.
En tegelijkertijd is het mooi om te kijken naar wat je voor jezelf kunt doen; welke aandacht kun je jezelf geven? Welk warm bad kun je zelf creëren? Hoe zou het zijn om contact te maken met jezelf? En om tóch te proberen aan te geven binnen je familie en vriendenkring wat je nodig hebt?
Zelf gaf ze al wel aan dat de kanker haar ook iets heel onverwachts had gebracht hoewel ze zich er bijna voor schaamt om dat zo te zeggen; doordat ze zo in de watten was gelegd tijdens de bestralingen en de chemo’s in het ziekenhuis is ze toch een stukje extraverter geworden en heeft ze geleerd dat het ook heel fijn kan zijn om contact te hebben met vreemden en onderweg te zijn naar iets nieuws. Met die wetenschap in zich heeft ze gelukkig ook de stap durven zetten om naar het buddyhuis te komen én om mee te gaan wandelen. Wat een stoere vrouw ben je dan!
Mijn gast had aan een uurtje wandelen niet genoeg om wat stoom af te blazen en ik hoop dat ze er volgende keer weer bij is zodat ze weer wat stapjes kan zetten, letterlijk en figuurlijk.
Waar ik blij van werd is dat ze na afloop zei dat ze voelbaar lichter was dan vóór de wandeling. Moe en voldaan.
En daar krijg ik dan weer energie van…
Reactie plaatsen
Reacties